شعر ذیل از آقای علی نوایی تولایی از شعرای گمنام روستای تولا می باشد . امیدوارم تولایی های عزیز مخصوصاً جوانان عزیز با خواندن شعر ، این شاعر عزیز را بهتر  بشناسند .

نمی دانم چرا ای دل به دنیا گشته ای مایل

که لذت های این دار دنی آخر شود زائل

یکی باید که در دریا بمیرد ، دیگری در کوه

که تقدیرش چنین بنوشت از روز ازل ای دل

یکی همچون سلیمان تکیه بر روی عصا می زد

یکی باید لجن زد بر دهانش بین رود نیل

یکی باید شهید راه قرآن مبین گردد

یکی با خویشتن لعنت برد تا صور اسرافیل

ز فرزندان آدم یاد آور آیه قرآن

که با سنگ جفا آخر کشد هابیل را قابیل

یکی را ده برادر افکند در چاه واویلا

نجاتش می دهد از چاه آخر خالق عادل

بده شیر و به دریایش بیفکن بنده ما را

که این موسی عصای خود زند باید به رود نیل