در دل غمزده ام مهر تو بگرفت مکان

غم دل با که بگویم من ایا سرو روان

روزم از درد فراقت شده چون شب مه من

دارم از عشق تو من صبح مسا آه و فغان

منم آن مرغ که در دام طمع افتادم

نتوانم من از ائیدام نهم پا به برون

طمع خام بدام تو گرفتارم کرد

چه کنم با که بگویم غم دل روح و روان

تا به کی چند کشم درد فراق رخ تو

تا بکی ناله ز هجر تو کنم مونس جان

روز و شب وا اسفا از غم روی تو کنم

یوسف گم شده ام از چه نگردی تو عیان

چه شود گرد به من خسته نظر بنمایی

بنگری حال من غمزده ای راحت جان

گاه مجنون صفت از عشقم و گه چون منصور

از غم روی تو رفته زمن خسته توان

ماه من تا به کی چند کشم درد فراق

عبدی غمزده را از غم هجران برهان